Oud maar niet gek - deel 2

Al eerder schreef ik erover: de “oud-maar-niet-gekken” onder ons (zie oud maar niet gek - deel 1). Ik kan er geen genoeg van krijgen en gelukkig zijn ze in opkomst! Een steeds groter aandeel van onze cliënten valt in deze categorie en dat is soms best heel hilarisch..

Ik werd eens gevraagd door de verpleegkundige van het ziekenhuis of ik de volgende ochtend wel zou willen meekijken bij een mevrouw op leeftijd die zij die dag naar huis zouden laten gaan. Mevrouw vond het zelf totaal niet nodig maar de collega vanuit het ziekenhuis én de famillie van de dame dachten daar toch wel anders over. Dus: ik ging bij mevrouw op gesprek. In geuren en kleuren vertelde ze me over haar plotselinge opname. Een spannend verhaal en we concludeerden dat het best een heftige tijd was geweest. Kortom: geen gek idee om even wat hulp in te schakelen voor de komende tijd. We spraken af dat ik de volgende ochtend zelf zou komen voor de zorg. Zo zou ik een goede indicatie kunnen stellen. 

Als ik de volgende dag binnen kom voelt mevrouw zich “echt al HON-DERD keer beter” dus ben ik “ei-genlijk niet nodig”, volgens mevrouw. We besluiten dat ik toch voor de zekerheid in de buurt blijf als ze zich doucht. Vanuit de douche houdt ze me op de hoogte van het proces wat zich daarbinnen afspeelt “Ik was nu mijn haren hoor zuster! Gaat goed!”. Ik moet een beetje lachen.. 

Aan het einde van het ritueel doet ze de deur open. Buiten adem. Moe. Ik help haar verder en even later praten we nog even na aan tafel. “Misschien moet ik tóch een stapje terug doen, of niet zuster?”. Ze kijkt me met grote ogen aan. Maar als mevrouw weer bedaard is en ik haar huis verlaat weet ik één ding zeker: morgen wordt de deur open gedaan door iemand die zich “HON-DERD keer beter voelt” en mij “ei-genlijk niet nodig heeft, hoor!”.. 

Oud maar niet gek. Maar wel een beetje eigenwijs..